ای کـربـلایی دلـبـرم، جـا مـاندم آقا            یـابن الحسن تنهـا و رسوا ماندم آقا

دیدی چه شد؟! آخر گناهانم سبب شد            محـروم از الطـاف زهـرا ماندم آقا

خوبان درگاهت سر و سامان گرفتند            دور از حرم من، بی‌سر و پا ماندم آقا

سستی ایمانم مرا از چشمت انداخت            بس که اسـیـر اهـل دنـیـا مـانـدم آقا

چله گرفتم، چله‌ام کامل نشد، حـیف            بی‌کـربـلا، بی طـور سیـنا ماندم آقا

یاد من جامـانـده هم در کـربلا باش            دلتـنگ یک لحـظه تمـاشا مـاندم آقا

گفتم چه سازم تا که تحویلم بگیری            گـریـان برای مشک سـقـا ماندم آقا

بیـچـارۀ سـقـای عـطـشـانی که آخر            حـتی نخـورد آب گـوارا، مـاندم آقا

می‌گفـت با گـریه حـلالـم کن برادر            شرمـنـدۀ اطـفـال و زن‌ها مـاندم آقا